Vrijdag 24 juli

De dag begon voorspoedig: wie had verwacht dat dit zo’n, tja hoe zullen we het zeggen, een bijzondere dag zou worden… we hadden een heerlijk ontbijtje aan de picknicktafel in het zonnetje.
Voor de nacht hadden we nog geen plek, hiervoor moest dus eerst stad en land afgebeld worden. We probeerden meer dan vijftien plekken, maar overal kreeg ik het zelfde antwoord: “Sorry honey, we totally booked for Friday”. We besloten naar een statepark te rijden, daar is de regel ‘wie het eerst komt, wie het eerst maalt’.

De reis voerde ons allereerst naar Monterey, dit moest een mooi plaatsje zijn met oude Amerikaanse straatjes en een mooie kust. Bij de VVV kregen we te horen dat er een speciale route was langs de kust; de 17-mile route. Deze route voerde langs de kust, met mooie uitzichten en huizen, naar het stadje Carmel. Dit is een speciaal stadje waar beroemde mensen wonen en aparte wetten gelden; zo mag je er op straat geen ijs verkopen of eten en niet zonder schriftelijke toestemming op hakken lopen die groter zijn dan 20 cm.

De route langs de kust was uitzonderlijk mooi, zowel de kust als ook de huizen. Toen we het stadje Carmel bereikten bleek dit een artistiek plaatsje te zijn met smalle straatjes, waar mijn vader uitermate blij mee was. Onze mega-camper blokkeerde meteen de hele straat; echt toeristen dus. Eenmaal in een smal straatje (bergafwaarts) kwam een Nissan ons tegemoet. De Chinese bestuurder reed steeds meer richting onze camper, waarop mijn vader de rem intrapte een paar uitroepen deed zoals: “wat haolt ij nou uut, oeh man, ij kiekt ok niet uut, wat moet ik nou dan” etc. Daar stonden we dan met een millimeter speling tussen ons in.
Opeens hoorde we een harde knal en de uitroep: “Pieter kiek urs effen, wat een zeutjen.. krek wij wier”. Het bleek dat onze pijp (zit onder de bestuurder) van de camper in het wiel van de Chinees vastzat. Deze trokken we los, maarja toen stonden de voertuigen nog wel tegen elkaar aan. Plotseling hoorden we “venga chicos, ascensor” (kom op jongens, tillen). Er kwam een grote groep Spanjaarden aanzetten. We tilden met deze groep de auto op en schoven hem een aantal centimeter bij de camper vandaan. Op de achtergrond hoorden we sirenes, toen we opkeken was de hele straat aan beide kanten afgesloten door twee politieauto’s met zwaailichten en al. Mijn vader zei: “ CSI is er niets bij” (zie foto’s).
De Chinees stond ondertussen in het Chinees met zijn dochter te praten; met onze gebrekkige kennis van de Chinese taal werd dit nog lastig gegevens uitwisselen. Na een zooi papierwerk bekeken we nog goed de schade. De camper had bijna geen schade alleen de pijp hing een beetje los, de auto daarentegen had een aantal krassen op zijn deur en aan zijn wiel.
Mijn vader wilde hierna zo snel mogelijk het stadje uit; dit was ook nog wel een opgave met de smalle straatjes. Het hele geval viel uiteindelijk gelukkig wel mee, mijn vader heeft alleen een trauma overgehouden aan het woord Carmel, hij lust zelfs geen karamel ijsjes meer.

De reis werd vervolgd. We kwamen langs het statepark van Julia Pfeiffer. Dit moest heel mooi zijn door de rotsachtige kust met waterval. Er was een groot parkeerterrein waar we inreden. Dit parkeerterrein werd beheerd door een (CHINESE) parkeerwachter die bij de slagboom in een huisje stond. Mijn vader begon terstond lichtelijk in paniek te raken bij het zien van een Chinees. Deze ranger vertelde ons dat we daar niet konden parkeren, maar we mochten wel omdraaien op het terrein en verderop zou plek zijn. Mijn vader gaf flink gas, waarop we harde klap hoorden. Daarop stopte onze camper abrupt! Er bleek een stopbord naast het huisje te staan; onze pui zat hieraan vast. Mijn vader riep uit: “Wat nou wier, krek ik”. Hij gaf meteen gas achteruit, waarop de uitschuifpui langs dit bord schuurde. De Chinees zat met grote ogen naar zijn stopbord te kijken dat opeens aardig schuin stond, waarop hij zei: “No worries, it’s ok… its’s fine!”. Afgezien onze schuifpui (die nu gescheurd is) was iedereen ongedeerd. De baai met waterval die we daarna bekeken was al deze moeite gelukkig waard. Toen Steven, Laura, Corina en ik terugkwamen bij de camper was mijn moeder in een gesprek verwikkeld met een Amerikaan. Deze gaf ons tips waar we langs konden rijden en misschien overnachten, het mocht zelfs op zijn oprit.
Iets verderop lagen er langs de kust olifant-zeehonden op het strand. Dit waren gigantische beesten die met zijn allen op een klein strand lagen. Bijzonder om te zien!

Door al deze gebeurtenissen ging de tijd hartstikke snel en we hadden nog steeds geen plek om te overnachten. De stateparken waar we aankwamen zaten allemaal al vol en de andere parken die we belden zaten ook vol. We hebben meer dan dertig parken gebeld/geprobeerd. Het werd steeds donkerder en later. We besloten richting de camping te rijden die de Amerikaan had aanbevolen aan mijn moeder. Hier lagen twee campings naast elkaar. Deze bleken echter ook allebei vol te zijn, naast de tweede camping was wel een groot grindterrein.. maarja daar mocht je eigenlijk niet staan. We vroegen bij de eerste camping waar we konden gaan staan, deze vertelde dat we bij een ziekenhuis misschien de beste mogelijkheid hadden, maar dan moesten we doen alsof we een gebroken been hadden mocht er politie komen.
We zaten toch wel een beetje in de rats. Op het grindterrein stond nog een camper verscholen in een hoekje onder een boom, dit waren mensen uit Nieuw Zeeland (ze woonden niet bij tante Grietje in de buurt:P) die ook nergens een plekje konden vinden. Zij waagden de gok om daar te overnachten. Na veel wikken en wegen (en mijn vader overtuigen) besloten wij het er ook op te gokken en te overnachten op dit terrein naast de KOA camping Avilla. Van de zenuwen hebben we de hele avond gigantisch hard gelachen, we hadden allemaal pijn in onze buiken van het lachen. Afgesproken werd dat als politie ons zou wekken mijn moeder het woord zou doen (die zou het meeste sympathie oproepen met haar Engels).
Na een spelletje 30-seconds gingen we op bed en zouden dan de volgende ochtend weer vroeg vertrekken. De nacht verliep voor iedereen voorspoedig, behalve voor mijn va (die naar eigen zeggen) de hele nacht over ons heeft gewaakt. Dat bleek wel uit de kreten die we om de vijf minuten hoorden: “Wie zou dat zijn, hoorden jullie dat ook, ik hoor een auto?” enzovoorts enzovoorts.