Donderdag 23 juli

Vanuit Santa Cruz North vertrokken we richting Santa Cruz om dit te bezichtigen. We hadden gehoord dat Santa Cruz heel mooi moest zijn. We kwamen daar aan met onze tien meter lange camper en het bleek een drukte van belang. We parkeerden de camper bij een surfwinkel; na veel pijn en moeite stonden we eindelijk (onder toeziend oog van de parkeerwacht) op een parkeerplek. Toen we stonden kwam deze meneer vertellen dat we hier niet met een RV (camper) mochten staan en dat we ergens anders naar toe moesten. Mijn va verzuchtte: had hij dit niet wat eerder kunnen vertellen? Verderop was echter een mooi grote parkeerplek.

De boulevard van Santa Cruz leek eerst op die van Scheveningen. Maar toen we verder liepen kwam het meer in de buurt van Slagharen. Er was een compleet pretpark gebouwd met achtbanen, boomstammetjes, misselijkmakers en nog veel meer. Hier werden kaartjes voor gekocht waardoor we de hele dag overal in konden. Corina had nog wel haar twijfels, maar ging moedig mee.
Na een aantal achtbanen werd het tijd voor wat eten. Er stond een tentje wat ons wel interessant leek; ze deden een grote aardappel op een satéprikker waarna deze in schijfjes werd gesneden. De schijven aan een stokje werden vervolgens gefrituurd; dit werd een soort zelfgemaakte chips. Het was heerlijk (een nieuw concept voor op de Urkermarkt?). Hier zaten we al zo vol van dat we de boulevard verder afgingen.

Halverwege de boulevard waren er allerlei stands om iets te winnen. De heren wilden natuurlijk iets winnen voor de vrouwen. De hoop was een grote beer; het werd echter een kleine knuffel-slang (die we al de hele vakantie proberen te ontlopen). De tijd vloog op deze boulevard; we genoten van het zonnetje en de attracties. Ondertussen zat mijn moeder lekker op het strand een boek te lezen en te verbranden in het zonnetje, daar werd dus af en toe een tussenstop gemaakt en lekker gezwommen in the Pacific.

Aan het eind van de dag wilden we nog een paar attracties doen. We wilden in een attractie die de ‘centrifuge’ heette. Corina wilde hier absoluut niet in.. en hadden wij maar geluisterd. Het was een soort groot draai ding waar je in moest gaan staan; dit ging vervolgens draaien en de lucht in. Wat waren wij misselijk dat we er uitkwamen. Steven besloot niet meer in zo’n attractie te stappen en Laura hield het voor gezien. We deden nog een laatste attractie; we wisten niet wat het was, het heette ‘wipe-out’ en er stond een gigantisch lange rij. Steven, Corina en ik (Pieter) gingen hiervoor in de rij; de meisjes voor ons wisten ons niet te vertellen wat het was. We stonden onder de grond in een aantal lange gangen in de rij; we hoorden veel geluiden en gegil maar konden niet thuisbrengen wat het nou was voor attractie. Uiteindelijk kwamen we er aan en.. het was weer een draaiding. Dit ging gigantisch snel. We besloten het over te slaan; maar toen de meneer ons aankeek en zei: “there are two spaces left?” stonden we in een dilemma. Steven en ik besloten het dan toch maar te doen, Corina zou daarna dan met ons mee naar de uitgang lopen. Zo gezegd zo gedaan; het behoeft geen uitleg hoe we ons hierna voelden…

Om een uur of half zes vertrokken we vanaf de boulevard. We gingen eerst nog tanken, boodschappen doen en wat eten. We verdaagden bij Panda Express. Het was een soort lopend buffet (net als bij de subway). Eerst moet je kiezen uit witte rijst, nasi of bami en vervolgens mag je drie sauzen erbij kiezen. Dit hadden we allemaal nog nooit zo gedaan, maar het was verrukkelijk!
Na het eten vertrokken we naar de camping in Salinas. Het was al donker toen we hier aan kwamen rijden, dus moesten zelf ons plekje zoeken (normaal wordt je hier gewezen). Toen we aan kwamen rijden zaten er een stelletje Amerikanen op ons plekje te eten. Mijn va wilde hier omheen de bocht maken naar ons plekje. Opeens hoorden we een harde knal en veel gekraak en daarop lichtelijke paniek. Het bleek dat we de trapleuning van een trappetje hadden geraakt met onze rechter achterkant. Onze achterkant zat in de trap geboord; de camper had een grote deuk opgelopen. Na veel gedraai kwamen we los van het trappetje en werd de schade bekeken; een flinke deuk en wat krassen.. Maar gelukkig was het alleen maar blik of ik moet zeggen piepschuim.
Dit was echter niet het ergste van al, want door de stress was de code van de WC lastig in te toetsen. Deze hoge nood kunnen jullie misschien begrijpen, anders moeten jullie even aan mijn vader vragen.