Woensdag 29 juli
Door: Pieter en Corina
Blijf op de hoogte en volg Familie
29 Juli 2015 | Verenigde Staten, Los Angeles
We hadden afgesproken om vroeg te ontbijten hier in het hotel want vandaag stond ‘glijbanenpark’ op de planning. Bij aankomst hadden we al gezien dat de ontbijtzaal bestond uit (ongelogenwaar) 2 tafels met 4 stoelen. Terwijl het hotel ruim 35 kamers heeft.We vroegen ons af waar ze alle gasten zouden bergen. En zoals we al dachten verdaagden we in de rij.. Het ontbijt was erg kleinschalig en met enkel jam als beleg creëerden wij als Urkers een geroosterd broodje met suiker wat ons goed smaakte.. Hier zouden we de ochtend wel op kunnen teren.
Nadat iedereen de zwemtassen had gevuld en we een eindje hadden gereden kwamen we aan bij het park : raging waters. We hadden niet echt een idee wat we hiervan moesten verwachten, maar bij het zien van de eerste glijbanen wisten we dat dit een leuk dagje zou worden!
De eerste glijbaan was er eentje om nooit te vergeten, mijn va vroeg zich af of hij er met zijn hartproblemen wel in kon. Toen werd omgeroepen dat je er met hartproblemen beter niet in kon hebben wij als kinderen maar heel hard gekucht. Dit was een bootje dat een paar keer loodrecht naar beneden ging. Mijn vader overleefde de rit ook dus het viel wel mee.
De andere attracties waren ook hartstikke gaaf, skril, hoog, steil, donker, gank en nat. Gelukkig droogden we met een vijfendertig graden weer lekker op en was het goed vertoeven. Wat wel opviel in het park was de overdrevenheid waarmee de Amerikanen de veiligheid wilden waarborgen. Op elke hoek stond een lifeguard die al knikkend met zijn hoofd het hele zwembad checkte.. Een stijve nek zou je er zeker aan overhouden. De ander confronterend ding voor sommigen onder ons was het gewicht wat in bepaalde glijbanen mocht. Nu begrepen we waarom we hier geen dikke Amerikanen tegenkwamen. Overal stonden grote weegschalen die met een groen of een rood lichtje aangaven of je te zwaar of goed bevonden was.. Laten we het er op houden dat het rode lichtje een enkele maal brandde.
’s Avonds hebben we onze buik gevuld bij de Subway, wat lekker was. Daarna zijn we lekker rozerig in bed gedoken.
Nadat iedereen de zwemtassen had gevuld en we een eindje hadden gereden kwamen we aan bij het park : raging waters. We hadden niet echt een idee wat we hiervan moesten verwachten, maar bij het zien van de eerste glijbanen wisten we dat dit een leuk dagje zou worden!
De eerste glijbaan was er eentje om nooit te vergeten, mijn va vroeg zich af of hij er met zijn hartproblemen wel in kon. Toen werd omgeroepen dat je er met hartproblemen beter niet in kon hebben wij als kinderen maar heel hard gekucht. Dit was een bootje dat een paar keer loodrecht naar beneden ging. Mijn vader overleefde de rit ook dus het viel wel mee.
De andere attracties waren ook hartstikke gaaf, skril, hoog, steil, donker, gank en nat. Gelukkig droogden we met een vijfendertig graden weer lekker op en was het goed vertoeven. Wat wel opviel in het park was de overdrevenheid waarmee de Amerikanen de veiligheid wilden waarborgen. Op elke hoek stond een lifeguard die al knikkend met zijn hoofd het hele zwembad checkte.. Een stijve nek zou je er zeker aan overhouden. De ander confronterend ding voor sommigen onder ons was het gewicht wat in bepaalde glijbanen mocht. Nu begrepen we waarom we hier geen dikke Amerikanen tegenkwamen. Overal stonden grote weegschalen die met een groen of een rood lichtje aangaven of je te zwaar of goed bevonden was.. Laten we het er op houden dat het rode lichtje een enkele maal brandde.
’s Avonds hebben we onze buik gevuld bij de Subway, wat lekker was. Daarna zijn we lekker rozerig in bed gedoken.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
